Σε ερώτηση που έγινε στις ΗΠΑ,  σε ασκούμενους, για την εμπειρία τους στο personal training,

όλοι απάντησαν ότι είχαν τον καλύτερο προπονητή, με ωραίο σώμα, γνώσεις, ποικιλία προγραμμάτων, κτλ. Μετά η έρευνα απευθύνθηκε στους προπονητές : Είστε ικανοποιημένοι για την γνώμη που έχουν οι ασκούμενοι για το personal training? Ναιαιαιαι!!! Αναγνωρίζεται η δουλειά μου, οι ικανότητες μου και οι γνώσεις μου, ήταν η απάντηση. Ο κάθε προπονητής αισθάνεται ο καλύτερος, ο the best!!!

 

 

Ένα λεπτό όμως! Που είναι η άποψη του ασκούμενου για τον ίδιο του τον εαυτό? Αν είναι σε δεύτερη μοίρα, τότε ο προπονητής έχει αποτύχει, διότι ο στόχος δεν είναι να αποκτήσει ο ασκούμενος μεγάλη ιδέα για τον προπονητή του, αλλά αυτοπεποίθηση και αυτό-αποτελεσματικότητα. Να πει δηλαδή ότι: Έχω αλλάξει το σώμα μου, έχω βελτιώσει την υγεία μου, έχει αυξηθεί η αντίληψη μου πάνω στην άσκηση, μπορώ να πετυχω πλέον μόνος μου.

Και αμέσως υπήρξε η ένσταση..-Aν ο ασκούμενος αυτονομηθεί, αν τα μάθει όλα, αν μπορεί να διαμορφώνει τα προγράμματα του και την προπόνηση του, τότε εγώ δεν θα χρειάζομαι. Χάνεται η εικόνα μου, η αξία μου, το μεροκάματο μου!!!

Η απάντηση-ένσταση του προπονητή ήταν και πάλι λανθασμένη, διότι η σχέση αυτή χτίζεται πάνω στην εμπιστοσύνη. Η εμπιστοσύνη επιτάσσει την σταδιακή ‘’αυτονόμηση’’ του ασκούμενου. Ο προπονητής λαμβάνει το χαρακτήρα του ‘’βοηθού’’, του υποστηρικτή, του εμψυχωτή!

Ο ασκούμενος πρέπει να μπαίνει στο γυμναστήριο και να ξέρει τι θα κάνει και γιατί το κάνει.

Οι επιδόσεις του να ξεπερνούν τον προπονητή του, όχι να μένει μόνο στον θαυμασμό για την τέλεια εκτέλεση των ασκήσεων από τον trainer.

Ο Προπονητής που λέει ΕΓΩ … έχει αποτύχει. Μπορεί να φτιάχνει ωραία σώματα ..αλλά..

 Όταν η βάση είναι το εγώ, χάνεται το εμείς..σε κάθε σχέση!!!